kati imerologiakoy xaraktira sta greeklish

29/12/17

loipon eimai xontra erwtevmeni alla, mporei kai na 'nai mia sintomotati autapati, opws pada

 einai mia elpida toso lignh

 poy mono tha thn potisw me alkool wspoy na   katavroxthisei th zwh moy katalathos -- tipot'   allo

 grafw ki ena poihma, opws pada, alitheia tha   to afierwsw malista


 alitheia, fetos tha zitisw eleftheria gia   prwtoxroniatiko dwraki

 








                          
                    .  .  .

https://www.youtube.com/watch?v=Sp6fqNqaJmk


τριγυρνούσα μωρέ, σε κάτι δρόμους
ψάχνω τις γραμμές μου

θέλω τα γράμματα να χορεύουν, οι λέξεις να τρέμουν ανήσυχες
ψυχοτρόπες

sofia kolotourou


ΠΟΙΗΤΕΣ VS ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ


Οι συγγραφείς,
θέλουν να βάλουν τάξη
σ’ ένα χαώδη κόσμο.


Γι’ αυτό συνθέτουν ιστορίες,
άλλοτε περισσότερο
άλλοτε λιγότερο
σαφείς και ολοκληρωμένες.


Για να ξορκίσουνε
το φόβο του θανάτου
και να δώσουν τέλος
σε ιστορίες ανθρώπινες
που σταματάνε ξαφνικά.


Ωστόσο οι ποιητές,
ψάχνουν κυρίως για το νόημα της ζωής
και δεν συνθέτουν ιστορίες.
Τις ραγίζουν.



5/ 2/ 2004

http://www.sofiakolotourou.gr/poems/7/145

Πότε πίνω το ουίσκι μου, τεσσεράμιση πήγε.




Ανέκδοτα και αλκοόλ. Αυτό είναι ζωή! Λοιπόν...
Ποιος θέλει να πεθάνει δυο φορές τη μέρα; ...
...
...
...
...
Ο δειλός! ΧΑ-ΧΑ-ΧΑ!

http://www.theabsolute.net/misogyny/matheol.html

The Lamentations
of
Matheolus

---

While married men necessarily know very little about women, Matheolus struggles through his bitterness to reveal more than enough of the truth about women, at the same time as serving as a warning to us all . . .
[The following short extracts are from Le Fèvre's translation (c. 1371-2) of a subtle poem, the Liber lamentationum Matheoluli, written around 1295 by Mathieu of Boulogne (via a recent translation from Le Fèvre's by Karen Pratt, in Woman Defamed and Woman Defended: An Anthology of Medieval Texts, Oxford University Press, 1992)]

---

Dominating Clock
This female clock is really driving me mad, for her quarrelsome din doesn't stop for a moment. The tongue of a quarrelsome woman never tires of chiming in. She even drowns out the sound of the church bell. A nagging wife couldn't care less whether her words are wise or foolish, provided that the sound of her own voice can be heard. She simply pursues her own ends; there's not a grain of sense in what she says; in fact she finds it impossible to have a decent thought. She doesn't want her husband to be the boss and finds fault with everything he does. Rightly or wrongly, the husband has no choice: he has to put up with the situation and keep his mouth shut if he wants to remain in one piece. No man, however self disciplined or clear-sighted he may be, can protect himself adequately against this. A husband has to like what the wife likes, and disapprove of what she hates and criticize what she criticizes so that her opinions appear to be right. So anyone who wishes to immolate himself on the altar of marriage will have a lot to put up with. Fifteen times, both day and night, he will suffer without respite and he will be sorely tormented. Indeed, I believe that this torture is worse than the torments of hell, with its chains, fire, and iron.

---

The Winning Sophistry of Wives
In addition to using arguments and disputes, a woman can lead her man to false conclusions by means of five different types of sophism. It's only right that I should give you some examples of their deception. Their linguistic sophistry is easily demonstrated.
Guy found his wife in her bedroom underneath Simon, who was bonking her on the edge of the bed. Once the act was over, Guy got angry, scolded and reproached his wife, saying, "Get out, wicked woman, may God destroy you, body and soul, for your wickedness is now only too clear." But the woman was very quick to contradict her husband, replying, "Are you trying to kill me? Tell me what's the matter?". And the martyr to marriage said to her, "I want a divorce." "Alas," she said "why do you dare to speak such evil words to me? My father was once deluded into thinking that what you are now accusing me of had happened to him, for he imagined that he had seen my mother behaving in a wifely manner underneath another man, but his eyesight was defective. I know that my mother died as a result of such an incident, and my other female ancestors in just the same way. Dear husband, tell me how you arrived at such a crazy idea. Where has this melancholy come from? Dear friend, do you wish to be the death of me? Do you want me to live, or to die needlessly having done no wrong? You would be a wicked man indeed. Tell me what you want me to do." The poor wretch wept as he embraced her and said to her, "Sweet sister, I want you to live, for if you were ever to depart prematurely from this life as your mother did, your death would be too bitter a blow to me." She replied. "Then you must acknowledge publicly that I was never guilty of such a crime or, I promise you, I shall die. Now go quickly and say that it was a lie and that you dreamt it, for it was in this way that my female ancestors met their untimely ends." Against this argument the husband could find no defence, and without further ado, retracted his accusations under oath in the presence of their female neighbours, gossips, and cousins and swore that he had lied and had wrongly accused her. Thus his wife was exculpated, while he allowing himself to be contradicted in this way, suffered public humiliation.

---

Woman Over Wisdom
Women can sing to more than one tune. What good were the Perihermeneias, the Elenchi, divided into several branches, the Prior and Posterior Analytics, logic, or the mathematical sciences to Aristotle? For a woman surmounted all of these in mounting him and conquered the master of logic. She placed a bit and headstall on his head and he was dragged into solecism, barbastoma, and barbarism. The hussy used him as a horse and spurred him on like a female ass. She lifted her crotch far too high when she rode the male. The governor was governed and the roles of the sexes reversed, for she was active and he passive, willing to neigh under her. . . .
In my opinion, he had the status of a horse, and yet he was well acquainted with the power of nature, reason, and justice. Yet why did they not gallop to his aid, bringing succour to their greatest proponent and master? I don't know how this could be. What will the logicians say about the ancient art of sophistry if their celebrated teacher and master was thrown into greater confusion than any madman with a shaven head? He could not have been more confounded. Alas, what will philosophy say, given that the great master was tricked by the figure of amphiboly? Never had such a thing been seen before: the woman was the mounted knight and the man, with a halter under his hoary beard, was the horse that carried the burden. Because of this unnatural act, practitioners of the liberal arts are in constant and perpetual confusion. May they be eaten by evil wolves, if they have not yet taken revenge for this act. This book shows in what way, in what circumstances, and by what means I have reached this sorry pass. There is no one who can offer me a cure for it, for my wife's evil charms are too potent. She is always armed with arguments which torture me terribly. I sigh, weep, and lament, and suffer more than if I had chronic fever. How am I going to write this work? I can hardly begin to compose it without bursting into tears and lamenting.

---

Living with a Basilisk
I, who once used to compose and polish off fine poems while my studies flourished and gave me great pleasure, have now fallen on hard times, not because of advancing age, but because of the constant nagging which upsets me. It's making me old before my time, allowing me no truce or respite. While asleep I dream of battles which end worse than they begin; I feel as if I am constantly at war whether awake or asleep. It's not surprising if I'm fed up with suffering such a cruel life, a life worse than death; for death stops once it has killed you, whereas this torture goes on and on and yet I must endure it. Since I am dying a terrible death, I should serve as a warning to all other men not to get married and to learn from my mistakes, thereby escaping woman and her wiles. If one's neighbour's house is on fire and one sees the flames leaping higher, one ought to fear for one's own house.
If there is anyone who is so naive that he is untutored in woman's art, let him read this very work and select from it the most pleasing formulations himself. He will learn a lot from it provided that he uses it wisely. Dear reader, make sure that you rid yourself of women. Once you are acquainted with their opinions, behaviour and character (which I shall describe if I have the chance) then I believe that justice will prevail, that you will side with me and will rightly condemn them. Woman is always quarrelsome, a nag, cruel and shrewish. Peace and quiet are foreign to her. She recites her own litany of grievances, her own version of scriptures and the liturgy, just to annoy me. She often breaks her promises. My nagging wife sings her own Tenebrae [spiritual songs]; "Damn you," she says, and haunts my lamentations. She curses all the time or nags or weeps. Every wife intones and plays the same quarrelsome tune to her husband; she sings and chimes in every hour on the hour and is a terribly perverse creature. She is in the habit of shouting out and bawling during Responses, providing her own contrafacture of the Tenebrae. She begins the antiphon with "Damn you," causing her husband much grief and pain. She goes on like this all the time. Whether she is weeping or nagging, her husband hears everything, whether he wants to or not. Yet he dares not complain about it for in return for one word of complaint he would get a thousand. Instead he has to leave home and escape from his house. This treacherous cow treats him so badly that the man has to flee. It's true that smoke, rain, and a wife's unjustified nagging drive a man away from his home. When a woman argues and disputes she is often the one to start the quarrel. The water becomes undrinkable, the smoke from the hearth clouds his sight, making his eyes weep and he is unable to stay any longer in those conditions. In order to start a fight the wife pretends that she has caught her husband in the act of adultery. She attacks or turns on him, or strikes their child so that it screams and she couldn't be bothered to calm it down, she is such a cruel viper.
Just as it is impossible for a fish to live out of water, so a wife can't live without abusing her husband and fighting. So I tell you truly, take in carefully what you read, for she is like a basilisk and may God protect you from this snake that kills people with its gaze. Above all retain this piece of advice: the only antidote is to flee it. Man is much safer with a snake or a lion than with a woman in fighting mood. I can demonstrate this with indisputable proof. You can tame all wild beasts by using chains or cages, ingenuity and cunning, and break their proud spirits, but you can't do this with your wife, for you can't get rid of an old crease in a boot. Even if you could conquer a whole empire by feats of arms, you would not be able to subjugate a woman. You can see this illustrated in paintings and Holy Scripture bears witness to this too. No man exists who has nothing to fear from her. If you are willing to acknowledge the truth, there is no man, however powerful. who isn't ultimately defeated by woman and her shield.

---

"Jangling" Woman
Indeed, the birds will stop singing and the crickets in summer too before woman finds the strength to hold her tongue, whatever harm comes of her words. For Calphurnia, more gossipy than a magpie, this was indeed her undoing, since she did not plead her case wisely. Her verdict was to bare her bum. Her punishment for her crime, which she fully deserved, was to reduce all women to the status of second-class citizens. Each is deprived of and barred from practising advocacy. With her tongue and outrageous behaviour she banned all women. They have inherited her tongue and share in her guilt, according to the laws of heredity. Condemned in this way, rightly as far as I can tell, they are forbidden for all time to question witnesses and to defend cases. . . .
Why is the raven black? Some writers lead us to believe that it was once white. She has changed her appearance as a sign of her fault, because she was a gossip, a slanderer, and a nag. If only our wives were now similarly metamorphosed by divine miracle and shed their nasty habits. If I had my way, no man would have to suffer this. Indeed, the devil was told concerning woman that God, in whom all good abounds, would have made the world a peaceful place if he had removed the cursed tongues of women, so ill-pained in the art of speaking. In many a land and many a country, wars begin and are caused because of women. It seems therefore that whoever gave them the gift of speech was out of his mind. If one were to dare to accuse God, He would not be able to defend Himself against the charge of giving perverse women deadly weapons when He gave them many tongues. He saw the evil that would come of it, and yet did not wish to come to our aid. It's my belief that it would be a miracle to make a mute woman speak. But truly, it would be a much greater marvel if one were able to shut up a woman once she is in full flow. The two are barely comparable. Why are women more argumentative, so full of idle gossip and more talkative than men? Because they are made of bone, while our bodies are fashioned of clay: bone makes more noise than clay. Note therefore my conclusion, which does not offer us much solace: it is their nature which makes them all foolish and proud.

---

The Free-wheeling Widow
As soon as her husband is in his coffin, a wife's only thought day and night is to catch another husband. She observes convention by weeping, but after three days can't wait to be remarried. If her children wish to claim their share of the goods and money they have inherited from their father, there's not one of them who doesn't pay dearly for it. She disagrees with everything they say, argues, and is good at reproaching them, saying "I would already be married if it were not for your objections, for this has already happened to me three or four times. Now I'm having to dispute with you; what wretched progeny I have borne." Then she curses the fruits of her womb and tells them that despite their objections, without delay or further procrastination, she will marry one of her suitors, who will protect her rights for her. And she is so eager to marry that she takes a husband who brings about her ruin: who spends and squanders her money, an unbridled spendthrift, who will not be restrained as long as she still has something in the loft. He leaves her with neither a penny nor halfpenny, neither land, vineyard, nor house which he hasn't sold; everything has been spent. Then, when she sees how she has been used, she complains to her children and weeps for her first husband. Such tears, may God help me, with which women reproach their most recent husbands are an indictment against the heat of their loins. Their frivolity does not excuse them.
I don't think there is a more foolish woman than a widow all dolled up; she doesn't think of herself as past it, she often transforms and changes her appearance, adopting different hairstyles. She paints her face, rearranges her hair, wears make-up, adorns herself. One moment she is willing, the next she isn't; now she's friendly, now hostile; first she quarrels with one person then with another, praising one to the skies and piling scorn on another. And if ever out of habit many men waste their time with her, she is still too dissolute, abandoning the flower for the flames. In this way she proves to be naive and foolish, resembling the dung-beetle, which leaves the perfume of the flowers to follow in the wake of carts, wallowing in horse shit. And just like the she-wolf on heat, that always takes the worst male as her mate, so the widow always chooses badly.
Alas, things used to be different. A wife used to lament her husband's death and remain in mourning for a full year. Now she waits no more than three days; you'd be hard pressed to find anyone waiting longer! For as soon as her first husband slips into everlasting sleep and has been disposed of in the ground, his wife begins to wage war, refusing to give up until she has found another man to stuff her tights again, for she is incapable of remaining alone. And I don't believe for a moment that she will wear black clothes to encourage mourning. Instead she will don a silk dress to indicate her joy. This is no more nor less than a disgrace. There is no bridle nor halter that could ever restrain her. She is forever coming and going; no man would ever be able to confine her to her room or to her house. She wants to be seen everywhere, so driven is she by her ardour. The burning lust of widows is an affront to decency; they creep and climb on to rooftops just like the frogs of Egypt; they are not interested in beds or couches unless there is a man with them. Who would have thought they would be like this? Saint Acaire preferred to be the protector of madmen and the insane rather than to be responsible for widows. Anyone who looks into the matter knows that he was right, for these women are mad and know no bounds and so he didn't wish to be their patron. Widows are a base and immoral lot, while a madman in chains can do no harm.

---

Bedroom Politics
Whenever there is a secret, woman from here to the island of Crete insists on discovering it. She seizes her husband, drags him off and takes him to bed, pretending that she wants to make love; then she kisses and embraces her husband and deceiving him with her words says, "I don't know what a man has to fear, for in the words of God, a man leaves his father and mother for his wife, they become one, hopefully one flesh, it really is possible. For God has united and joined them with one indivisible bond, tying them tightly so that they will stay together. Therefore every man should do whatever pleases his wife."
Then she strokes his head and resumes the kissing and lies down under him and, arching her back and spine, offers to him her carnal vessel, saying "I'm ready to do your will and shall prove this to you whenever you wish. I beg you to be mine, for we are one and in my case as God says, whether you like it or not, you are mine however reluctantly, and to my mind, rightly so." And as they draw together and she recognizes in his excitement that he is getting ready to copulate, she presses her breast against his, despite the silk of the bedclothes and blankets, saying to him; "Here you are, I'm giving you all I have, offering up to you my heart, body and all my limbs, but please do not forget that you are my husband and lord. Now tell me what I ask of you, you can tell me confidently, for indeed God will know if I am lying. I'd prefer to suffer a terrible and sudden death than to reveal your secrets to others. Oh wretch that I am. I would never do it. You know how I am, you've put me to the test many a time, fair friend, wise husband, now tell me why I am not party to this information. Everything you know I ought to know too. No other person will ever get to hear of it."
Then she kisses and embraces him again, caressing and soothing him. With blandishments and flattery she presses herself right up against him saying, "How foolish and wretched I am since you scorn and ignore my words. Alas, I am truly dishonoured by my misguided love for you. If my neighbours knew of this, I would right1y be criticized, if the situation between us were common knowledge. I love you more than I love myself, I am far superior to other women, yet you deny me knowledge of your secrets - and I tell you all I know, never omitting anything. Other women cover themselves better, for they do not reveal their secrets, they are wise to do this. Yet I am foolish and generous, since I behave in this way towards you. And love alone makes me do this." What more effective and touching proof is there than the gift of one's heart and one's mouth? If the man tries to draw closer, she forbids him to touch her, pulls away, turns her back on him and weeps as if sad and upset. She pretends to be very distressed. Then there's double trouble. She is silent for a while, then sighs and in a grumbling tone says, after a few moments' silence, "Alas, how I am deceived. I can't help but lament; whatever this man wants, I want it too. God knows his every wish would be mine, yet he would do nothing for me. I know that what he keeps hidden from me he discloses to all other women. He who says that man is deceived by woman is misguided and wrong. In this respect too I have been misled. I love you yet you don't love me at all. You aren't mine yet I am yours. And because I love you I'm telling you that you would please me greatly if you were to tell me what I ask. for I would then reveal to you all that I know, and I wouldn't lie on pain of death. Alas, I am your chambermaid. I'd rather be far away and be lying dead in a pit. The matter would have to be very important indeed for me to be able to hide it from you, yet you do not wish to reveal anything to me. I serve you as my lord, as a very important and superior person, yet you turn a deaf ear to my words Our love is hardly mutual."
The man is dismayed and ponders awhile but can find no defence against this attack; he does not notice the malice in her words and replies, "What's the matter, my love? Please turn round. I have never been so upset as I am now over your complaint. I love you truly and there is nothing else so dear to me." She then turns to face her husband, offering him her mouth and breast. He is completely taken in by her lecture. In response to a barrage of request and supplications, he reveals everything to her, thus committing great folly, for from then on, she is the lady and mistress, while he lives the wretched life of a serf. Perrette wants me to tell her everything, concentrating all her efforts on making me angry. If I don't resist, believe me, I shall be treated just as you have heard.

---

Women and Lechery
People say that women are lecherous. On the surface, these words sound insulting. However, with due respect to all ladies, it is necessary to speak as one finds. . . .
If there is anyone who says that women with their tits and boobs are colder than the male, let him lose his purse and its contents. If anyone has come to this conclusion, he hasn't looked at the evidence carefully enough. For, by Saint Acaire of Haspre, their lust is much stronger than ours and turns into greater ardour. A woman underneath a man gets very excited. But let's say no more about it at present. . . . Women are by nature very weak and frail and more fragile than glass. Ovid says that woman is only chaste when no man courts or chases her. Given their lust, the pope has granted them permission to marry without delay in order to pay the tribute their flesh demands. For otherwise they would hardly manage to wait and would offer or sell themselves to all comers.

---

In Defence of Antifeminism
Yet one might disagree with me, criticize my conclusion. and, putting forward the opposite point of view, suggest that my words are completely untrue. For, if some women are evil and perverse and abnormal, it does not necessarily follow that all of them are so cruel and wicked; nor should all of them be lumped together in this general reproach. A speech is badly composed if one's general conclusion is only partly valid. Logic hates this type of argumentation. Nevertheless, this present work, which expresses the pain in my heart, wishes me to exclude nothing, but commands me to push my argument to its logical, if extreme, conclusion, which is that no good woman exists. Solomon, in his works, makes an amazing comment, which supports my case, for he exclaims, "Who could find a virtuous woman?" The implication here is, of course, that this would be impossible. Since he says this, who am I to disagree? Why should I be shocked? What's more, he says that a base and broken man is worth more than a woman when she's doing good. Thus there is no woman worth anything at all; I don't need to look for further proof. That's enough logical demonstration.
My exposition is clearly valid, for woman has - and there is ample evidence of this - deceived all the greatest men in the world; I shall be basing myself on rational argument. If the greatest are deceived, then the lesser naturally fall. In the street where I live they say that what applies to the greatest amongst us applies even more to lesser mortals. Who were the greatest lords? Who has ever heard of greater men than Solomon or Aristotle? Yet good sense, riches and reason were not worth a dung-beetle to them; all were made to look as if they had gone out of fashion; these men were both outmanoeuvred by women, deceived, vanquished, and tamed.

---

Mother of Calamity
It's true that women are lazy, but they are always ready to do harm. An evil woman just gets worse, becoming even more evil and wicked. It would take far too long for me to tell you everything about them, so for brevity's sake I shan't. Woman is not wise in this respect, for in her eagerness to do harm she only brings about her own ruin. According to the law, as I understand it, woman is not rational, nor does her love reside deep in her heart, but is there on her gaze for everyone to see. She entrusts her honour openly to her eyes, yet they can't help but fail to protect it, since folly animates her gaze. With all her words, her chatter, and her talk, she could break a heart of glass; all her actions are stupid and foolish. Woman can do no good, indeed, goodness is destroyed and obliterated by her. Many a war is begun by women and many a murder committed throughout the world; castles are burned and ransacked and the poor made destitute. As every man and woman knows, there isn't one war in a thousand that isn't started by a woman and by her sowing of discord. She is the mother of all calamities; all evil and all madness stem from her. Her sting is more venomous than a snake's; there isn't anyone who has anything to do with her who doesn't live to regret it.

---

Monstrous Woman
Now you can see how foolhardy it is to take a wife. What will your response be? What is the point of your studying the matter? Don't get married, have mistresses. If you are weak by nature, it will be safer for you to have a hundred of them rather than devote yourself to one; treat them as if they were no more important than a straw. And if you are strong, take my advice, don't plunge yourself in the mire or frequent either one woman or many - I forbid you to have anything to do with them, for in the garden lurks a snake; and no one approaches it without regretting it afterwards.
Now I should like to rest for a while. for whoever sets out to expose the evils of the female sex, finds her poisonous acts too numerous to relate. Nature shows and teaches us that every woman is a real monster and that she is quite happy to put up with her own faults. There is no shortage of proof of this, or demonstration of how monstrous she is. It is said that woman was conceived without nature's consent. A philosopher testifies to this quite clearly in his works, saying that nature, having embarked on creation, was shocked when she contemplated her mistake and blushed as she became aware of it. Woman is a monstrous hermaphrodite, proving to be a chimaera with horns and a tail bigger than a peacock's or pheasant's. Thus she bears the marks of a monster, as this treatise informs you.
And if anyone were to say that women in general are slandered without taking account what each individual woman might do, and that some, who are specially favoured, deserve our respect and praise, I would venture to say that this would be an unnatural thing and that there has never been such a great miracle. For their sex in no way prepares them to be virtuous or to do good, indeed they are predisposed to do the very opposite.

---

In a vision the narrator remonstrates with God about the creation of woman and the institution of marriage. Moreover, he objects to the injustice of the punishment for the Fall, and argues that God, as good shepherd, must save people, whatever their sin.
Termination of the Female Sex
"You should gather up your sheep and wander through the fields calling them, in case you find any that have gone astray, so that they can be saved by you. You must do all you can for their safety, chasing away the wolves with your dogs and staff, and your shouting. If one dies, and you see it, you should immediately try to revive it; for if a shepherd allows a ewe to die through his own fault, ignorance, or laziness, he must, according to the law, pay compensation, if he was in a position to protect it and even if Argus himself had tried to prevent this. And since the ordinary shepherd is expected to make reparation, you are expected to do so all the more, you who are all-seeing and all-powerful, and the lord of all shepherds. Thus it follows logically that, since you are capable of saving your flock and your sheep, then you must and will save them. If you are not moved by pity, you will be the cause of our deaths.
"Yet whatever one might say about us men, who are in a position to be saved, I do not believe that you can have or save the soul of a woman. For you know and have clear proof of the fact that she was the cause of our fall and the reason for your death. Therefore you should not strive at all for her salvation. And when, on judgement day, Adam is resurrected and his body becomes whole again, then the whole female sex, which, as I have said, is full of venom, will revert to nothingness and will thus disappear. For otherwise Adam could not be whole again: if his rib were not replaced in its rightful spot (from which it was taken, and with which you created woman many years ago in your earthly paradise and then forbade her entry into it), Adam would not be complete. However, once his rib has been replaced, woman will be no more. Thus she will not be saved or resurrected."

---

Back to Misogyny Unlimited

Κοίταζα μεθοδικά στο wikipedia αν συνέχισε να ζει χωρίς τον δημιουργό του κάτι ενδιαφέρον.

http://www.albanianliterature.net/authors/modern/agolli/agolli_poetry.html

Ο κύριος Ρεούφι κάνει μια επιλογή για το γιο του χρησιμοποιώντας

τη θέση εξουσίας του, κι έτσι ο γιος του, που αφηγείται την ιστορία,

σπουδάζει πλέον κάτι που δεν θέλει και τον βασανίζει. Χωρίς

διδακτική πρόθεση, το δράμα συνεχίζει με τον πατέρα να μαθαίνει

ότι ο γιος του παρατά τη σχολή. Πιστεύει ότι υπαίτια είναι η

κοπέλα με την οποία είναι ερωτευμένος ο γιος του. Με τα ίδια

μέσα εξουσίας προσπαθεί για την αποβολή της από το ινστιτούτο.

Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εκεί, καθώς κάτι αναπάντεχο για

τον πατέρα και για τον αναγνώστη διακόπτουν την πλοκή.

Τα υπόλοιπα στη φαντασία.

Ο Νέρωνας ζει!!!

Του έδωσα λίγο μαϊντανό.

8ος-μέσα 9ου αι.

Εικονομαχία 726-843

Η λέξη εικών για τους βυζαντινούς σημαίνει οποιαδήποτε αναπαράσταση χριστιανικού θέματος και με οποιαδήποτε υλικά/τεχνική.

Εικόνες τέτοιες, λοιπόν, σώζονται από τις απαρχές του χριστιανισμού στις κατακόμβες (3ος, 4ος αι.) --στις οποίες δεν ήξερα να απαντήσω σ' ένα φίλο γιατί δεν τοποθετούνται αφυγραντήρες, έτσι που η ανθρώπινη ανάσα παραμένει ο μεγαλύτερος εχθρός της διατήρησής τους. Οι εικόνες αυτές έχουν γίνει από ανθρώπους που διώκονται. Τοποθετούνται μόνο σε τάφους, έτσι ώστε να φαίνονται στον επισκέπτη-θεατή, με σκοπό να φρεσκάρουν τη μνήμη των πιστών για τα προσωπικά χαρακτηριστικά των αγίων, όπως με παρόμοιο τρόπο είχε χρησιμοποιηθεί η μετά θάνατον φωτογραφία τον 19ο αι. Αυτές οι αναπαραστάσεις λατρεύονται ως ιερά λείψανα, εξίσου όπως και τα σωματικά λείψανα.

Τον 5ο και 6ο όμως, οι εικόνες πληθαίνουν. Ειδικά από τον 6ο η εικόνα γίνεται αντικείμενο δημόσιας και ιδιωτικής λατρείας. Τοποθετούνται στα σπίτια των ανθρώπων και στους χώρους εργασίας τους, φυσικά και στις εκκλησίες, επίσης πάνω σε λάβαρα η εικόνα της Παναγίας προηγείται των πομπών στους αυτοκρατορικούς θριάμβους, πάνω στα τείχη της Πόλης κλπ.

Το 726 η Θύρα, σκάει. Χαλασμός. Ο Λέων Γ' της δυναστείας των Ισαύρων αποδίδει την έκρηξη στην οργή του θεού, ο οποίος έχει εκνευριστεί από το ειδωλολατρικό πάθος με το οποίο προσεγγίζονται οι εικόνες. Είναι πιθανό επίσης να είχε επηρεαστεί από τις ανεικονικές αντιλήψεις της ιουδαϊκής και μουσουλμανικής θρησκείας, κατά τις οποίες απαγορεύεται η απεικόνιση του θεού. Πρώτη εικονοκλαστική πράξη του είναι να καταστρέψει την εικόνα του Χριστού πάνω απ' τη Χαλκή Πύλη του Μεγάλου Παλατιού στην Κων/πολη.

Το 730 εκδίδει το πρώτο διάταγμα, κατά των εικόνων και των εικονόφιλων, στην Κωνσταντινούπολη.

Η εικονομαχική ιδέα ωστόσο, δεν κατάφερε να διαδοθεί στην Δύση. Ο πάπας Γρηγόριος Β' απορρίπτει αμέσως το διάταγμα.

Τα πράγματα γίνονται σοβαρά εντός της αυτοκρατορίας. Αναβιώνονται οι διωγμοί. Δημεύονται οι περιουσίες των εικονολατρών.

Φαντάζομαι τον κόσμο να γίνεται δυο αντίπαλα κομμάτια· η εικόνα γίνεται δυο κομμάτια, ένα πνευματικό κι ένα υλικό, ώστε να διαπληκτιστούν τα δυο κομμάτια του βυζαντινού κόσμου:

Οι εικονόδουλοι έχουν το επιχείρημα ότι δεν προσκυνούν την υλική υπόσταση της εικόνας.

Οι εικονομάχοι απ' την άλλη δεν το πιστεύουν.

Μάχιμος εικονόφιλος που αφήνει έργο υπέρ της λατρείας είναι ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

Οι εικονόφιλοι τρέπονται σε φυγή προς ασφαλείς περιοχές, όπως η Ρώμη.

Το εικονοκλαστικό πρόγραμμα περιλαμβάνει, εκτός από εικόνες, βιβλία, χειρόγραφα τότε, που εικονογραφούνται. Ωστόσο σε τελική ανάλυση δεν είναι τα βιβλία ο στόχος, οπότε σώζονται αναλογικά περισσότερα χειρόγραφα απ' ότι έργα που αφορούν μόνο την εικόνα, την μνημειακή τέχνη. 

Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο προφανή, τα αίτια πρέπει να ερευνηθούν βαθύτερα.

Οι θαυματουργές εικόνες, περιουσία των μοναστηριών, ασκούν επιρροή στον εύπιστο λαό.

Η ακίνητη περιουσία των μοναστηριών, η οποία δεν φορολογείται, αυξάνεται επικίνδυνα εις βάρος της μικρής αγροτικής ιδιοκτησίας και των κρατικών πόρων.

Ας κοιτάξουμε κι ένα χάρτη της εποχής. Το Βυζάντιο, από νότια κι ανατολικά, είναι εγκλωβισμένο από τους Άραβες, το χαλιφάτο των Ομεϋαδών, το οποίο από τα μισά του 7ου αι. επεκτείνεται απειλητικά προς τα τότε εδάφη της αυτοκρατορίας, και έως τα μισά του 8ου αι. έχει προσαρτήσει παχυλώς στο σώμα του Ιβηρική Χερσόνησο και Καύκασο.

Είναι μια μεγάλη αυτοκρατορία, και περίπου το 1/3 του ζωντανού σύμπαντος βρίσκεται μέσα της.

Οι μουσουλμάνοι δεν έφτασαν τυχαία ως εκεί. Μετά από πολύχρονες μάχες Βυζαντινών-Σασσανιδών, των δεύτερων η αυτοκρατορία ήταν μπουρδέλο. Συντέλεσαν βέβαια και εσωτερικά προβλήματα. Οι άραβες πάντως βρήκαν την ευκαιρία να τους διαπεράσουν, κουβαλώντας μαζί τους το Jihad, ιερό πόλεμο κατά οποιουδήποτε δεν είναι μουσουλμάνος. 

Απ' την άλλη, ο Ιουστινιανός θέλει να ανακτήσει τις επαρχίες της Δύσης, που εδώ και κάτι χρόνια διοικούνται απ' τους Οστρογότθους. (Το πετυχαίνει το 553) Αυτό δεν είναι πρόβλημα, αλλά στην πραγματοποίηση του ονείρου του, στην πολιτική του, δεν συμπεριλαμβάνεται η προστασία από ανατολικά.

Η αυτοκρατορία των Σασσανιδών θρυμματίζεται:

https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Nahāvand

Ο Ισδιγέρδης Γ', τελευταίος βασιλιάς τους,

δολοφονείται το 651.

  Expansion during the Rashidun Caliphate, 632–661/A.H. 11-40

  Expansion during the Umayyad Caliphate, 661–750/A.H. 40-129

Σε πολλές περιπτώσεις, οι εξαθλιωμένες ανατολικές επαρχίες συμμαχούν με τον εχθρό. Σ' αυτές τις πόλεις --Συρία, Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Μεσοποταμία-- έχουν καταφύγει οι μονοφυσίτες, των οποίων η πίστη έχει γενικά καταδικαστεί. Οι ίδιοι λοιπόν, δεν θεωρούν πως βρίσκονται στο στόμα του λύκου, και αποδέχονται να κυριαρχηθούν.

Το 655, οι Βυζαντινοί χάνουν στη μάχη της παράκτιας Φοινίκης, καθοριστικό γεγονός, που δείχνει πως οι άραβες θα κυριαρχήσουν στη μεσόγειο.

Η εικονομαχία μπορεί να ερμηνευθεί ως πρόσχημα λοιπόν -όχι απλά και μόνο μια θρησκευτική έριδα-, με αίτια πιο βαθιά, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά.

(Δεν έχω ερευνήσει αρκετά τις εποχιακές αντιλήψεις των ανθρώπων σχετικά με το ζήτημα.)

Η πρώτη φάση της Εικονομαχίας λήγει το 787, όταν η αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία συγκαλεί την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, όπου αναστηλώνονται οι εικόνες και ορίζεται ότι η πραγματική λατρεία πρέπει να απευθύνεται αποκλειστικά στα θεία πρόσωπα που απεικονίζονται, και η προσκύνηση πρέπει να είναι μόνο τιμητική.

~

Η δεύτερη φάση ξεκινά το 815, από τον Λέων Ε' τον Αρμένιο, ο οποίος αποδίδει τις στρατιωτικές ήττες στη λατρεία των εικόνων. Επειδή ο τότε πατριάρχης Νικηφόρος Α' είναι εικονόφιλος, τον αντικαθιστά με έναν της προτίμησής του, τον Θεόδοτο Α' Κασσιτερά. Αυτός, στη σύνοδο που συγκάλεσε στην Αγία Σοφία, κατηγορεί την Ειρήνη για γυναικεία αφέλεια, και επαναφέρει τις αποφάσεις της συνόδου της Ιέρειας του 754. Μπορούμε να πούμε ότι όρισε η εικονοποιία της χριστιανικής εκκλησίας, και η τέχνη μάλλον γενικότερα, να θεωρείται βδέλυγμα, απόβλητο, αλλότρια.

Το 843 η χήρα του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεόφιλου, συγκαλεί σύνοδο στην οποία αναστηλώνονται οι εικόνες οριστικά.

μουάχαχα-χα, ξέρω πώς θα φτιάχνω

toastίτλους moo hippo do key stove exes
ποῦς beetles Μάο άπω δοκεῖ jabón axes
σους! peoples maw αγαπώ Κω ως αψύς
κλπ.

συλλογισμός:
Το άτομο Α έχει κοινωνικές σχέσεις με το άτομο Β.
Την νύχτα Χ αστυνομία εισβάλλει στο σπίτι του Β, ο οποίος είναι ύποπτος για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, και προσάγεται στο τμήμα.*
Το άτομο Α παρευρίσκεται στο χώρο, προσάγεται ομοίως στο τμήμα και δίνει δείγμα dna.
Μερικούς μήνες αργότερα ανακοινώνεται το εξής: ανακάλυψη όπλων από την αστυνομία σε δημόσιο χώρο, οικείο του Α και Β. Η εύρεση των όπλων οφείλεται σε κατάθεση ατόμου για το οποίο δεν υπάρχουν στοιχεία στον παρόντα συλλογισμό.
Προκύπτει μετά από ανάλυση ότι dna που βρίσκεται πάνω σε γεμιστήρα εκτός όπλου ταυτίζεται ανεπαρκώς με το dna του προσώπου Α. **
Το Α συλλαμβάνεται, κατηγορείται βάση του άρθρου 187Α και διώκεται ποινικά. Του προσάπτεται η προβλεπόμενη νομικά ποινή, χωρίς αναγνώριση ελαφρυντικών.

Η κατηγορία είναι "ένταξη και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση" και "λήψη, κατοχή, μεταφορά και απόκρυψη όπλων και πυρομαχικών με σκοπό τη διάθεσή τους σε τρίτους για διάπραξη κακουργήματος και τον παράνομο εφοδιασμό ομάδων και οργανώσεων"

*Το άτομο Β αθωώνεται στη συνέχεια, καθώς δεν προκύπτει από τα ευρήματα η παρουσία του στα κρησφύγετα της τρομοκρατικής οργάνωσης. ** Δηλαδή, υπερβάλλοντας λίγο ποιητικά, ταυτίζεται η μισή του παρουσία...

Ο συλλογισμός παράχθηκε από τα δεδομένα που αποκτά κανείς διαβάζοντας τη δημοσιότητα, το ανάλογο άρθρο ποινικού κώδικα, και το δημοσιευμένο πόρισμα ειδικού αναλυτή dna --όχι δηλαδή σε επιστημονική πραγματεία το πώς η επιστήμη/νομοθεσία αντιμετωπίζουν τις αναλύσεις γενετικού υλικού. Για τα πρακτικά της δίκης είναι απαράδεκτο που βρήκα μόνο μια σελίδα, φωτογραφία χειρόγραφου που και να κατάφερνα να διαβάσω δεν θα μπορούσα να μου πιστοποιήσω την εγκυρότητα.

Η ενοχή του ατόμου Α/Ηριάννας δεν αποδεικνύεται. Ένοχος είναι αυτός που δεν την αφήνει να γυρίσει στη ζωή της. Ένοχη είναι η Δικαιοσύνη. Αν η απόφαση είναι πραγματική όπως είναι γνωστή, τότε οι αποδέκτες των αποτελεσμάτων της πρέπει να αντιδράσουν ώστε αυτός που την πήρε να ανακαλέσει.

Aurelius Prudentius Clemens ή απλά Προυδέντιος, χριστιανός ποιητής, γεννήθηκε γύρω στα 350 πέθανε το πρώτο τέταρτο του 5ου αι.     
        

                                 PRAEFATIO


    Per quinquennia iam decem,
  ni fallor, fuimus: septimus insuper
  annum cardo rotat, dum fruimur sole volubili.
    Instat terminus et diem
  vicinum senio iam Deus adplicat.                            5
  Quid nos utile tanti spatio temporis egimus?
    Aetas prima crepantibus
  flevit sub ferulis: mox docuit toga
  infectum vitiis falsa loqui, non sine crimine.
    Tum lasciva protervitas,                                 10
  et luxus petulans (heu pudet ac piget)
  foedavit iuvenem nequitiae sordibus ac luto.
    Exin iurgia turbidos
  armarunt animos et male pertinax
  vincendi studium subiacuit casibus asperis.                15
    Bis legum moderamine
  frenos nobilium reximus urbium,
  ius civile bonis reddidimus, terruimus reos.
    Tandem militiae gradu
  evectum pietas principis extulit                           20
  adsumptum propius stare iubens ordine proximo.
    Haec dum vita volans agit,
  inrepsit subito canities seni
  oblitum veteris me Saliae consulis arguens:
    ex quo prima dies mihi                                   25
  quam multas hiemes volverit et rosas
  pratis post glaciem reddiderit, nix capitis probat.
    Numquid talia proderunt
  carnis post obitum vel bona vel mala,
  cum iam, quidquid id est, quod fueram, mors aboleverit?    30
    Dicendum mihi; Quisquis es,
  mundum, quem coluit, mens tua perdidit:
  non sunt illa Dei, quae studuit, cuius habeberis.
    Atqui fine sub ultimo
  peccatrix anima stultitiam exuat:                          35
  saltem voce Deum concelebret, si meritis nequit:
    hymnis continuet dies,
  nec nox ulla vacet, quin Dominum canat:
  pugnet contra hereses, catholicam discutiat fidem,
    conculcet sacra gentium,                                 40
  labem, Roma, tuis inferat idolis,
  carmen martyribus devoveat, laudet apostolos.
    Haec dum scribo vel eloquor,
  vinclis o utinam corporis emicem
  liber, quo tulerit lingua sono mobilis ultimo.             45

  I. HYMNUS AD GALLI CANTUM


    Ales diei nuntius
  lucem propinquam praecinit;
  nos excitator mentium
  iam Christus ad vitam vocat.

    Auferte, clamat, lectulos          5
  aegros, soporos, desides:
  castique recti ac sobrii
  vigilate, iam sum proximus.

    Post solis ortum fulgidi
  serum est cubile spernere,          10
  ni parte noctis addita
  tempus labori adieceris.

    Vox ista, qua strepunt aves
  stantes sub ipso culmine
  paulo ante quam lux emicet,         15
  nostri figura est iudicis.

    Tectos tenebris horridis
  stratisque opertos segnibus
  suadet quietem linquere
  iam iamque venturo die.             20

    Ut, cum coruscis flatibus
  aurora caelum sparserit,
  omnes labore exercitos
  confirmet ad spem luminis.

    Hic somnus ad tempus datus        25
  est forma mortis perpetis,
  peccata ceu nox horrida
  cogunt iacere ac stertere.

    Sed vox ab alto culmine
  Christi docentis praemonet,         30
  adesse iam lucem prope,
  ne mens sopori serviat:

    Ne somnus usque ad terminos
  vitae socordis opprimat
  pectus sepultum crimine             35
  et lucis oblitum suae.

    Ferunt vagantes daemonas
  laetos tenebris noctium,
  gallo canente exterritos
  sparsim timere et cedere.           40

    Invisa nam vicinitas
  lucis, salutis, numinis
  rupto tenebrarum situ
  noctis fugat satellites.

    Hoc esse signum praescii          45
  norunt repromissae spei,
  qua nos soporis liberi
  speramus adventum Dei.

    Quae vis sit huius alitis,
  salvator ostendit Petro,            50
  ter antequam gallus canat
  sese negandum praedicans.

    Fit namque peccatum prius,
  quam praeco lucis proximae
  inlustret humanum genus             55
  finemque peccandi ferat.

    Flevit negator denique
  ex ore prolapsum nefas,
  cum mens maneret innocens,
  animusque servaret fidem.           60

    Nec tale quidquam postea
  linguae locutus lubrico est,
  cantuque galli cognito
  peccare iustus destitit.

    Inde est quod omnes credimus,     65
  illo quietis tempore
  quo gallus exsultans canit
  Christum redisse ex inferis.

    Tunc mortis oppressus vigor,
  tunc lex subacta est tartari,       70
  tunc vis diei fortior
  noctem coegit cedere.

    Iam iam quiescant inproba,
  iam culpa furva obdormiat,
  iam noxa letalis suum               75
  perpessa somnum marceat.

    Vigil vicissim spiritus
  quodcumque restat temporis,
  dum meta noctis clauditur,
  stans ac laborans excubet.          80

    Iesum ciamus vocibus
  flentes, precantes, sobrii:
  intenta supplicatio
  dormire cor mundum vetat.

    Sat convolutis artubus            85
  sensum profunda oblivio
  pressit, gravavit, obruit
  vanis vagantem somniis.

    Sunt nempe falsa et frivola,
  quae mundiali gloria                90
  ceu dormientes egimus:
  vigilemus, hic est veritas.

    Aurum, voluptas, gaudium,
  opes, honores, prospera,
  quaecumque nos inflant mala,        95
  fit mane, nil sunt omnia.

    Tu, Christe, somnum dissice,
  tu rumpe noctis vincula,
  tu solve peccatum vetus
  novumque lumen ingere.             10
 
 
     

 PREFACE


  Full fifty years my span of life hath run,
  Unless I err, and seven revolving years
  Have further sped while I the sun enjoy.
  Yet now the end draws nigh, and by God's will
  Old age's bound is reached: how have I spent
  And with what fruit so wide a tract of days?
  I wept in boyhood 'neath the sounding rod:
  Youth's toga donned, the rhetorician's arts
  I plied and with deceitful pleadings sinned:
  Anon a wanton life and dalliance gross
  (Alas! the recollection stings to shame!)
  Fouled and polluted manhood's opening bloom:
  And then the forum's strife my restless wits
  Enthralled, and the keen lust of victory
  Drove me to many a bitterness and fall.
  Twice held I in fair cities of renown
  The reins of office, and administered
  To good men justice and to guilty doom.
  At length the Emperor's will beneficent
  Exalted me to military power
  And to the rank that borders on the throne.
  The years are speeding onward, and gray hairs
  Of old have mantled o'er my brows
  And Salia's consulship from memory dies.
  What frost-bound winters since that natal year
  Have fled, what vernal suns reclothed
  The meads with roses,--this white crown declares.
  Yet what avail the prizes or the blows
  Of fortune, when the body's spark is quenched
  And death annuls whatever state I held?
  This sentence I must hear: "Whate'er thou art,
  Thy mind hath lost the world it loved: not God's
  The things thou soughtest, Whose thou now shalt be."
  Yet now, ere hence I pass, my sinning soul
  Shall doff its folly and shall praise my Lord
  If not by deeds, at least with humble lips.
  Let each day link itself with grateful hymns
  And every night re-echo songs of God:
  Yea, be it mine to fight all heresies,
  Unfold the meanings of the Catholic faith,
  Trample on Gentile rites, thy gods, O Rome,
  Dethrone, the Martyrs laud, th' Apostles sing.
  O while such themes my pen and tongue employ,
  May death strike off these fetters of the flesh
  And bear me whither my last breath shall rise!









   I. HYMN AT COCK-CROW


  Awake! the shining day is born!
  The herald cock proclaims the morn:
  And Christ, the soul's Awakener, cries,
  Bidding us back to life arise.

  Away the sluggard's bed! away
  The slumber of the soul's decay!
  Ye chaste and just and temperate,
  Watch! I am standing at the gate.

  After the sun hath risen red
  'Tis late for men to scorn their bed,
  Unless a portion of the night
  They seize for labours of the light.

  Mark ye, what time the dawn draws nigh,
  How 'neath the eaves the swallows cry?
  Know that by true similitude
  Their notes our Judge's voice prelude.

  When hid by shades of dark malign
  On beds of softness we recline,
  They call us forth with music clear
  Warning us that the day is near.

  When breezes bright of orient morn
  With rosy hues the heavens adorn,
  They cheer with hope of gladdening light
  The hearts that spend in toil their might.

  Though sleep be but a passing guest
  'Tis type of death's perpetual rest:
  Our sins are as a ghastly night,
  And seal with slumbers deep our sight.

  But from the wide roof of the sky
  Christ's voice peals forth with urgent cry,
  Calling our sleep-bound hearts to rise
  And greet the dawn with wakeful eyes.

  He bids us fear lest sensual ease
  Unto life's end the spirit seize
  And in the tomb of shame us bind,
  Till we are to the true light blind.

  'Tis said that baleful spirits roam
  Abroad beneath the dark's vast dome;
  But, when the cock crows, take their flight
  Sudden dispersed in sore affright.

  For the foul votaries of the night
  Abhor the coming of the light,
  And shamed before salvation's grace
  The hosts of darkness hide their face.

  They know the cock doth prophesy
  Of Hope's long-promised morning sky,
  When comes the Majesty Divine
  Upon awakened worlds to shine.

  The Lord to Peter once foretold
  What meaning that shrill strain should hold,
  How he before cock-crow would lie
  And thrice his Master dear deny.

  For 'tis a law that sin is done
  Before the herald of the sun
  To humankind the dawn proclaims
  And with his cry the sinner shames.

  Then wept he bitter tears aghast
  That from his lips the words had passed,
  Though guileless he his soul possessed
  And faith still reigned within his breast.

  Nor ever reckless word he said
  Thereafter, by his tongue betrayed,
  But at the cock's familiar cry
  Humbled he turned from vanity.

  Therefore it is we hold to-day
  That, as the world in stillness lay,
  What hour the cock doth greet the skies,
  Christ from deep Hades did arise.

  Lo! then the bands of death were burst,
  Shattered the sway of hell accurst:
  Then did the Day's superior might
  Swiftly dispel the hosts of Night.

  Now let base deeds to silence fall,
  Black thoughts be stilled beyond recall:
  Now let sin's opiate spell retire
  To that deep sleep it doth inspire.

  For all the hours that still remain
  Until the dark his goal attain,
  Alert for duty's stern command
  Let every soul a sentry stand.

  With sober prayer on Jesus call;
  Let tears with our strong crying fall;
  Sleep cannot on the pure soul steal
  That supplicates with fervent zeal.

  Too long did dull oblivion cloud
  Our motions and our senses shroud:
  Lulled by her numbing touch, we stray
  In dreamland's ineffectual way.

  Bound by the dazzling world's soft chain
  'Tis false and fleeting gauds we gain,
  Like those who in deep slumbers lie:--
  Let us awake! the truth is nigh.

  Gold, honours, pleasure, wealth and ease,
  And all the joys that mortals please,
  Joys with a fatal glamour fraught--
  When morning comes, lo! all are nought.

  But thou, O Christ, put sleep to flight
  And break the iron bands of night,
  Free us from burden of past sin
  And shed Thy morning rays within.

Παραθέτω κάποιες λεπτομέρειες που μου άρεσαν αποδώ: http://thesis.ekt.gr/thesisBookReader/id/34665#page/1/mode/2up

σελ. 52

σελ. 61

σελ. 62

σελ. 68

Πιθανότατα να παραθέσω κι άλλα χωρία απ' το συγκεκριμένο ανάγνωσμα. 

5ος και 6ος αι., ή αλλιώς, δεύτερη και καλύτερη φάση της βυζαντινής εικονοποιίας,

οπότε τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ενδιαφέροντα

Οικουμενικές Σύνοδοι
325 Α' Οικουμενική Σύνοδος Νίκαιας
καταδικάζεται ο Αρειανισμός,που λέει ότι ο Χριστός είναι κτίσμα του Θεού και όχι υπόσταση
381 Β' Οικουμενική Σύνοδος Κων/πολη
αντιμετωπίζεται η αμφισβήτηση της θεότητας του Αγ. πνεύματος
431 Γ' Οικουμενική Σύνοδος Έφεσος
καταδικάζεται ο Νεστοριανισμός, που λέει ότι η Παναγία γέννησε τον Χριστό αλλά όχι τον Θεό, οπότε οι δύο φύσεις του Χριστού, ανθρώπινη και θεϊκή, είναι ξεχωριστές
451 Δ' Οικουμενική Σύνοδος Χαλκηδόνα
καταδικάζεται ο Μονοφυσιτισμός ή Ευτυχιανισμός, που λέει ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού απορροφήθηκε από την θεία


Τον 5ο αι, η Κωνσταντινούπολη αρχίζει να φαίνεται πόσο θέλει να αποδείξει ότι μπορεί για 8 αιώνες να είναι η πιο πλούσια πόλη της Ευρώπης. Εκείνη έχει τα καλλιτεχνικά εργαστήρια από τα οποία πηγάζουν οι τάσεις στην τέχνη, και οι εικονοποιοί αυτών καλούνται σε πολλά business trips.

Για τον 5ο αι. όμως, στη Βασιλίδα των Πόλεων δεν σώζεται τίποτα από μνημειακή ζωγραφική, ενώ από αρχιτεκτονική σώζεται μόνο η μοναστηριακή εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Στουδίου. Ωστόσο αυτό που ψάχνουμε βρίσκεται στη Ρώμη, στη Νάπολη, στο Μιλάνο, στη Ραβένα, στο Παρέντιο (=Πάρενθος στα αρχαία, πόλη του Poreč σήμερα στην Κροατία), και στη Θεσσαλονίκη.
Υπόψιν: Μετά τον Κων/νο Α', η εξουσία των επισκόπων εξισώνεται με αυτή των ανώτατων αξιωματούχων του κράτους. Επιπλέον, το προσδοκώμενο των αυτοκρατόρων να ανεγείρουν ναούς και να τους εφοδιάζουν, πράξη ομολογίας της θεϊκής πίστης τους αλλά και σεβασμού προς την παράδοση, μετατοπίζεται στο πεδίο της νέας θρησκείας.

Ψηφιδωτά

Το ψηφιδωτό είναι ένα υλικό ιδιαίτερα ανθεκτικό στην υγρασία. Χρησιμοποιήθηκε απ' τους ρωμαίους μετά τον 2ο αι. μ.Χ. σε θέρμες και σε κρήνες. Το ψηφιδωτό λάμπει. Έτσι γίνεται κατάλληλο ώστε να δημιουργήσει την υπερβατική εντύπωση που επιδιώκει η χριστιανική τέχνη. Όσον αφορά την τεχνική, οι ψηφίδες, συνήθως τετράγωνες, τοποθετούνται με κάποια κλίση έτσι ώστε να αντανακλούν το φως, επαυξάνοντας την υπερβατική εντύπωση. Στα γυμνά μέλη και το πρόσωπο χρησιμοποιούνται μικρότερες.


Στο παρεκκλήσι του Αγ. Ακυλίνου, της βασιλικής του Λαυρέντιου στο Μιλάνο, στον τρούλο, κάθεται ένας Χριστός σε θρόνο, γύρω του απόστολοι, και στα πόδια του ένα δοχείο με ειλητάρια. Αυτό φιλοτεχνείται περίπου στα 400. Εικονίζεται σαν Traditio Legis, διαφορετικά Dominus Legem Dat, κατά τον οποίο ένθρονος ή όρθιος, συνοδευόμενος συνήθως από τους απόστολους Πέτρο και Παύλο, παραδίδει κύλινδρο. Αυτός ο τύπος υπάρχει πάνω στην αψίδα του Κωνσταντίνου, που άρχισε να χτίζεται το 313, χωρίς Χριστούς και απόστολους, αλλά όπως το θέμα είχε καθιερωθεί ώστε ο αυτοκράτορας να δείχνεται ως η μόνη πηγή του νόμου. Όπως έγινε και με τον αρχιτεκτονικό τύπο της βασιλικής, που χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο για τους χριστιανικούς ναούς, έτσι εκχριστιανίζεται και ο τύπος του παραδότη του Νόμου.
"the apostles are indeed officials, to whom the whole world is entrusted" έγραψε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.^[3] 
Ο Χριστός δεν έχει γένια. Ο κάμπος είναι ολόχρυσος. 

Τον τύπο τον συναντάμε και στη γλυπτή σαρκοφάγο του Junius Bassus:

Ο Junius φαίνεται να βαπτίστηκε λίγο πριν το θάνατό του. Ο οποίος συνέβη αρκετές δεκαετίες πριν, το 359.

Η σαρκοφάγος κλασικίζει, αλλά παράλληλα έχει ίχνη του πρώτου χριστιανικού καλλιτεχνικού λεξιλογίου. 

The iconography of the sarcofagus of Junius Bassus: Neofitus lit ad Deum

https://books.google.gr/books?id=xx4ABAAAQBAJ&pg=PA134&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false

Άλλο ένα μνημείο του Μιλάνου της εποχής: το παρεκλήσι του Αγίου Βίκτωρα, που χτίστηκε τον 4ο, πολύ νωρίτερα δηλαδή απ' το υπόλοιπο σύμπλεγμα όπως είναι σήμερα.

Τα ψηφιδωτά του χρονολογούνται στο β' μισό του 5ου αι.

ΕΙΚΟΝΕΣ

Στον τρούλο απεικονίζεται ο Άγιος Βίκτωρας σε χρυσό φόντο, κρατώντας δύο σταυρούς-χριστογράμματα όπου διαβάζεται ΙΗ ΧΡ: Ιησούς Χριστός.

Επίσης εικονίζονται ο Ματέρνος (Maternus), αρχιεπίσκοπος Μιλάνου, και ο Αμβρόσιος, επίσκοπος Μιλάνου. Και οι δύο σε μπλε φόντο.

~

Απ' τους παλιότερους δημόσιους χώρους της Δύσης όπου μπορούσε κανείς να βαφτιστεί, είναι ο Άγιος Ιωάννης στην Πηγή, San Giovanni in fonte, στη Νάπολη. Κι εκεί βλέπει κανείς ψηφιδωτά του 5ου αι. Ένα απ' τα θέματα που εικονίζονται, είναι το νερό που γίνεται κρασί. Τα υπόλοιπα είναι εδώ.

~

Θεσσαλονίκη

Ουράνια Ιερουσαλήμ, στον τρούλο

Από παλαιότερα ήταν σημαντικό αστικό και πολιτιστικό κέντρο.
(Την εποχή του Γαλερίου είχε οριστεί ως διοικητική πρωτεύουσα.)

Από όταν η Ροτόντα μετατράπηκε στις αρχές του 5ου αι. σε χριστιανικό ναό αφιερωμένο στον Αγ. Γεώργιο έχουμε και την χριστιανική ψηφιδωτή διακόσμηση.

Άλλο ένα ψηφιδωτό που χρονολογείται στο β' μισό του 5ου αι. στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται στη Μονή Οσίου Δαυίδ ή Μονή Λατόμου.

Εδώ απεικονίζεται το όραμα του Ιεζεκιήλ.
Ο Χριστός κάθεται μέσα σε πολύχρωμη δόξα που την περιβάλλουν τα σύμβολα των ευαγγελιστών, δηλαδή το μοσχάρι, ο αετός, ο άγγελος και το λιοντάρι, απεικονισμένα πολύ ρεαλιστικά.

~

Ραβένα.
Από το 402 έως το 455 γίνεται πρωτεύουσα του δυτικού ρωμαϊκού κράτους.

            http://whc.unesco.org/en/list/788/documents/%23ABevaluation

Εκλεκτά ψηφιδωτά υπάρχουν στα εξής μνημεία:

Βαπτιστήριο Ορθοδόξων

Το ψηφιδωτό του τρούλου (β' μισό 5ου αι.)

χωρίζεται σε τρεις ζώνες:

α)βάπτιση, σύμβολο κατά του διαβόλου και του θανάτου

β)απόστολοι, κρατώντας στεφάνια(που συμβολίζουν τη νίκη)

γ)αρχιτεκτονήματα με διάφορους συμβολισμούς --             οι τέσσερις θρόνοι θα μπορούσαν να είναι οι θρόνοι των τεσσάρων πατριαρχών, Ρώμης, Κων/πολης, Αντιόχειας, Αλεξάνδρειας.

Επηρεασμένο από την αυτοκρατορική τέχνη

προσπαθεί να εντυπωσιάσει τον θεατή.

Η ψηφιδωτή παλέτα είναι κυρίως μπλε-χρυσό-λευκό, (για έναν καλύτερο υπερβατικό κόσμο!) ενώ δευτερευόντως κόκκινη και πράσινη, δημιουργώντας έτσι μια συνένωση, επαφή ίσως, γης και παραδείσου.

Βαπτιστήριο Αρειανών (για τους αιρετικούς, το έχτισε ο Θεοδώριχος, τέλη 5ου αι.)

Το ψηφιδωτό του τρούλου, μικρότερου καθώς είναι από του β. των Ορθοδόξων,

χωρίζεται σε δύο ζώνες:

α)βάπτιση

β)πομπή αποστόλων προς τον Θρόνο της Ετοιμασίας (σύμβολο Δευτέρας Παρουσίας)

Το μπλε φόντο γίνεται χρυσό. Οι μορφές είναι πιο ιερατικές. Η πτυχολογία σχηματοποιείται.

Άγιος Απολλινάριος ο Νέος. (χτίστηκε επίσης απ' τον Θεοδώριχο, το 490)

Εδώ διαμορφώνονται κάποια καινούργια χαρακτηριστικά:
♥η ανθρώπινη μορφή παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο,
♥και ο περιβάλλων χώρος παύει να αποδίδεται·
♥η παράσταση ζωγραφίζεται σύμφωνα με την φέρουσα επιφάνεια·
♥η διακόσμηση επεκτείνεται και σε δευτερεύουσες επιφάνειες·
♥το μπλε φόντο γίνεται αποκλειστικά χρυσό,
♥κι επιτέλους, εμπλουτίζεται η θεματολογία.

Τα ψηφιδωτά του έγιναν σε δύο φάσεις. Η πρώτη χρονολογείται στα 500-526 και η δεύτερη στα 556-565.
Το κεντρικό κλίτος χωρίζεται σε τρεις ζώνες, οι δυο πάνω της α' φάσης, η κάτω την β'.

α' φάση
πάνω, νότια: δεκατρείς σκηνές από θαύματα του Ιησού ο οποίος απεικονίζεται άμουσος
πάνω, βόρεια: δεκατρείς σκηνές από το Θείο Πάθος, όπου ο Τζίσους έχει μουσάκι για να φαίνεται μεγάλος και ώριμος
ανάμεσα στις σκηνές υπάρχει πάντα ένα επαναλαμβανόμενο σχέδιο, με δυο περιστέρια που κουτσουλάνε τρούλο.

μέση: δεξαέξι μορφές προφητών και πατριαρχών σε κάθε πλευρά, ανάμεσα στα παράθυρα, που κρατάνε ειλητάρια

β' φάση
κάτω: νότιος τοίχος:
22 μορφές θηλυκών μαρτύρων που ξεκινούν απ' το λιμάνι, και ακολουθούν τους τρεις μάγους προς την βρεφοκρατούσα Παναγία (σε θρόνο με πετράδια), την οποία περιβάλλουν τέσσερις άγγελοι

κάτω: βόρειος τοίχος:
26 μορφές αντρικών μαρτύρων που ξεκινούν απ' το παλάτι, που κατευθύνονται προς τον ένθρονο Χριστό, καθοδηγούμενοι απ' τον Άγιο Μαρτίνο, που φοράει τα μαύρα,
που εξίσου συνοδεύεται από φρουρά τεσσάρων αγγέλων.

Χωρικά κι οι δύο πομπές κατευθύνονται προς το ιερό.
Στις κάτω σειρές, οι μάρτυρες δεν έχουν καμία προσωπική έκφραση, οι κινήσεις τους είναι ομοιόμορφες, πράγμα που πιθανότατα θέλει να υποβάλλει την ιδέα της ισότητα των πιστών προς το θεό.
Οι λευκές ψηφίδες είναι από μάρμαρο!
(γενικά κάποιος τα 'χει σκάσει πολύ καλά εδώ πέρα)
Στο PALATIVM φαίνονται τα χεράκια στους κίονες απ' την προηγούμενη φάση της ψηφοθέτησης.

Όλες οι εικόνες των φηφιδωτών είναι ωραία συγκεντρωμένες με κάποιες πληροφορίες εδώ:
http://www.bluffton.edu/homepages/facstaff/sullivanm/italy/ravenna/santapollinare/nuovo.html

Άγιος Απολλινάριος στην Κλάσση (το λιμάνι της Ραβένας) (χτίζεται το 532~, επί της βασιλείας του Αθαλάριχου)

(Η λέξη classe προέρχεται απ' τη λατινική classis, που σημαίνει στόλος, και αποκεί έρχεται: english - classe, español, français - classe κλπ. με ίδιο νόημα, δηλαδή τάξη, κάστα.)

Το εδώ ψηφιδωτό στην κόγχη του ιερού χρονολογείται το 549~.

Ο Χριστός αντικαθίσταται από ένα τον Σταυρό, και οι απόστολοι από τα δώδεκα προβατάκια γύρω απ' τον Απολλινάριο που στέκεται δεόμενος. Στο κέντρο του σταυρού διακρίνεται το κεφαλάκι του Χριστού. Πάνω απ' τον σταυρό φυτρώνει ένα χέρι, το οποίο ανήκει στο θεό, και ζωγραφίζεται έτσι σκέτο επειδή απαγορεύεται ολόκληρος ο θεός. Πλέον, μόνο στον δυτικό χριστιανισμό θεωρείται αποδεκτή η απεικόνισή του.) Η σύνθεση είναι πιο αυστηρή απ' ότι στον άλλο ναό του Απολλινάριου στη Ραβένα. Πολύ έκδηλο είναι πως δεν υπάρχει πρόθεση να αποδοθεί η φύση. Δίπλα στο σταυρό πετάγονται ανάμεσα από ψεύτικα συννεφάκια ο προφήτης Ηλίας (με τα μούσια) κι ο προφήτης Μωυσής. Τα συννεφάκια δεν έχουν βούληση παρόλο που πάνε κάθετα και οριζόντια, αυτό συμβαίνει γιατί υποτάσσονται στις ανάγκες της σύνθεσης.

Πιο πάνω εικονίζεται ο Χριστός μέσα σε μετάλλιο και τα τέσσερα ζώα της Αποκάλυψης.

Άγιος Βιτάλιος στη Ραβένα. (χτίστηκε κι αυτός την ίδια περίοδο, είτε επί Αθαλάριχου είτε επί διαδόχου του Θεοδάτου, και τελείωσε επί Ιουστινιανού (527-565), από τον επιλεγμένο του επίσκοπο Μαξιμινιανό)

Ψηφιδωτή διακόσμηση υπάρχει μόνο στο ιερό βήμα στα ανατολικά, και στο κεντρικό κλίτος. Δεν υπάρχει ίχνος χωρίς διακόσμηση. Μέσα σ' ένα μετάλλιο που το κρατάνε τέσσερις άγγελοι εικονίζεται ο Αμνός του Θεού. Οι άγγελοι πατάνε σε γαλάζιες σφαίρες-ουρανούς-κόσμους. Τα παγόνια στα οποία τελειώνουν οι 'ακτίνες' πατάνε επίσης σε γαλάζιες σφαίρες.

Στην είσοδο της αψίδας ο Χριστός εικονίζεται με γένια μέσα στο μετάλλιο, και στα διπλανά οι δώδεκα απόστολοι, ενώ στα χαμηλότερα σημεία του τόξου οι Άγιοι Προτάσιος και Γερβάσιος.

Στο εσωτερικό της αψίδας εικονίζεται πάλι ο Χριστός, νέος, χωρίς μούσια, καθισμένος σε γαλάζια σφαίρα, κρατώντας το βιβλίο της Αποκάλυψης, επτασφράγιστο, και με τ' άλλο χέρι προσφέρει ένα στέμμα στον Αγ. Βιτάλιο. Απέναντι ο Εκκλήσιος, που χορήγησε το αρχιτεκτόνημα, κρατάει την εκκλησία και την παραδίδει στον άγγελο.

Αριστερά, στους μακρόστενους τοίχους που αφήνονται από το άνοιγμα του υπερώου, εικονίζονται δυο μορφές (προφήτες -- έχουν εξατομικευμένα χαρακτηριστικά), στων οποίων τα βιβλία αναγράφεται Secundum Iohannes και Secundum Luca.

Πιο κάτω και κεντρικά άγγελοι κρατάνε σταυρό, στον οποίο κρέμονται αντίβαρα, τα οποία νομίζω είναι άγκυρες (;), έτσι που μοιάζει με ζυγαριά. 

Δεξιά δίπλα στην επιφάνεια με την οποία μοιράζονται το μπλε φόντο, ο Μωυσής παραλαμβάνει το Νόμο στο όρος Σινά, κι αριστερά ο προφήτης Ιερεμίας με ειλητάριο.

Κεντρικά κάτω η Θυσία του Αβραάμ μαζί με τη φιλοξενία που πρόσφερε στους τρεις αγγέλους, μάλλον κάτω από μια ελιά. Επαναλαμβάνεται το θέμα του χεριού του Θεού, που ξεπροβάλλει από έναν ουρανό που έχει ανοίξει. Χρυσό χρησιμοποιείται στα φωτοστέφανα, αλλά και στο σταυρό, ενώ μόνο τα φωτοστέφανα των αγγέλων που κρατούν το μετάλλιο του σταυρού είναι γαλάζια.

Στον απέναντι τοίχο, στο αντίστοιχο σημείο της απέναντι βιβλικής παράστασης εικονίζεται η Θυσία του Άβελ και του Μελχισεδέκ, για τους οποίους υπάρχουν επιγραφές.

Αντίστοιχα πάλι: Ο Μωυσής και ο προφήτης Ησαΐας με βιβλίο. Μορφή και άγγελος, και προφήτης Ησαΐας.

ψηφιδωτά Ιουστινιανού και Θεοδώρας*

αρχιεπισκοπικό παρεκκλήσιο Ραβένα ~500
Ο Χριστός επί λέοντος και βασιλίσκου, με πολεμική στολή. ⇒
Στην επιγραφή του ψηφιδωτού διαβάζεται ego sum via, veritas et vita, δηλαδή εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή (Ιωάννης 14:6)


Santa Pudenziana στη Ρώμη (χτίστηκε το επί πάπα Ιννοκέντιου Α' (401-417)
Στην αψίδα του ιερού εικονίζεται ο Χριστός ένθρονος με μούσι, λέων και βους σ' έναν γαλάζιο ουρανό με πολύχρωμα σύννεφα, η Ιερουσαλήμ και ο σταυρός του Γολγοθά, δυο άγγελοι κλπ κλπ. Στην επιγραφή: Dominus conservator ecclesiae Pudentianae. Η αισθητική είναι ελληνιστική.
https://en.wikipedia.org/wiki/Santa_Pudenziana#/media/File:Apsis_mosaic,_Santa_Pudenziana,_Rome_photo_Sixtus_enhanced_TTaylor.jpg


Santa Maria Maggiore (χορηγήθηκε από τον Σίξτο Γ' που ήταν πάπας στα 432-440,                                                     σε περίοδο που η Ρώμη λεηλατείται από Αλάριχο)



♥44 παραστάσεις στο κεντρικό κλίτος
-θέματα απ' την Παλαιά Διαθήκη
-οι μορφές πλάθονται με φως και σκιά, σπάνια ορίζεται το περίγραμμα
                             ↪

♥παραστάσεις στο θριαμβικό τόξο

-θέματα: παιδική ηλικία Χριστού, Ευαγγελισμός Παναγίας (πάνω παράσταση πρώτης εικόνας), σφαγή νηπίων

-παραστάσεις διαφορετικές αισθητικά από κεντρικού κλίτους, πιο γραμμικές

                      ⇣

Άγιος Κοσμάς και Δαμιανός Ρώμης (μεταβλήθηκε σε εκκλησία στο α' μισό του 5ου αι.)

                    ↫
το μωσαϊκό χρονολογείται περίπου το 530 (χρονολογία θανάτου του Φέλιξ Δ'.)
Τέρμα αριστερά ο πάπας Φέλιξ Δ' προσφέρει ένα ομοίωμα της εκκλησίας στο Χριστό.












Παρέντιο
ευφρασιανή βασιλική (μέσα 6ου αι.)

μονή Αγ. Αικατερίνης στο Σινά

Και αφήνοντας λίγο τα ψηφιδωτά, έχουμε αυτήν την εγκαυστική εικόνα. Χρονολογείται στο α' μισό του 6ου αι. Εικονίζεται ο Χριστός Παντοκράτωρ, επηρεασμένος αισθητικά από τα νεκρικά πορτρέτα του Φαγιούμ. Η δεξιά πλευρά του προσώπου διαφέρει απ' την αριστερή, ίσως για να τονιστεί η διττή φύση του θεανθρώπου.




~

quiz: https://www.khanacademy.org/humanities/medieval-world/early-christian1/a/early-christianity-an-introduction

~

αυτοκράτορες του 5ου στη Δύση
Όσο κρατάει για το δυτικό μέρος της αυτοκρατορίας ο πέμπτος αιώνας, χαρακτηρίζεται από αστάθεια εσωτερικά και εξωτερικά, μια σειρά από διακοσμητικούς αυτοκράτορες, και την πραγματική εξουσία στα χέρια της στρατιωτικής δύναμης.



Το 423, στη Δύση, αφότου πεθαίνει ο Ονώριος, άτοκος, για δυο χρόνια αυτοκράτορας στέφεται ο Ιωάννης, ο οποίος έχει ανεκτική πολιτική προς τις χριστιανικές αιρέσεις.
Επειδή δεν αποτελεί μέλος του οίκου των Θεοδόσιων, και ως εκ τούτου δεν αναγνωρίζεται το αξίωμά του, ο γιος του Αρκάδιου Θεοδόσιος Β', αυτοκράτορας στην Ανατολή, θα επιχειρήσει να τον εκθρονίσει και να τον αντικαταστήσει με τον ξάδερφό του Βαλεντινιανό.

Βαλεντινιανός Γ' (425-455)

Η δυτική αυτοκρατορία κατακρεουργείται. Η Σικελία πέφτει στα χέρια των Βανδάλων, όπως και η αφρικανική επαρχία. Ωστόσο, τo 451 οι Ούννοι ηττούνται στη Μάχη των Καταλαυνικών πεδίων. Στρατηγός των Ρωμαίων ήταν ο Φλάβιος Αέτιος. 

Πετρόνιος Μάξιμος (455)

Άβιτος (455-456)

ανακυρήχθηκε αυτοκράτορας από τους Βησιγότθους

Μαϊοριανός (457-461)

στέφεται αυτοκράτορας από τον Ρικίμερο, ο οποίος ασκεί πραγματικά την εξουσία μέσω της θέσης του ως magister militum (456-472)

Λίβιος Σέβερος (461-465)

Ανθέμιος (465-472) 

Ολύβριος (472)
η Ανικία Ιουλιάνα, κόρη αυτού και της Πλακιδίας Βαλεντινιάνας, ήταν ιδιαίτερα φιλότεχνη.
Απεικονίζεται σ' ένα εικονογραφημένο χειρόγραφο φέρον τον τίτλο Περί ύλης ιατρικής, του Διοσκουρίδη. Το συγκεκριμένο πορτρέτο αποτελεί το πρώτο πορτρέτο χορηγού πάνω σε χειρόγραφο. Έχτισε βασιλική αφιερωμένη στον άγιο Πολύευκτο στην Κων/πολη.

Γλυκέριος (473-474) μαζί με τον Ολύβριο, δεν αναγνωρίζονται αυτοκράτορες από την ανατολή

Ιούλιος Νέπως (474-475) Δολοφονείται.
Ρωμύλος Αύγουστος --Αυγουστύλος, υποτιμητικά (475-476)
στέφεται Αύγουστος από τον πατέρα του Ορέστη --τον οποίο είχε ανεβάσει στο αξίωμα του magister militum ο Νέπως-- και εκθρονίζεται από τον Οδόακρο το 476.
Τυπικά, σ' αυτό το σημείο πέφτει η ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ξεκινά ο Μεσαίωνας στην Ευρώπη.

~

αυτοκράτορες του 5ου στην Ανατολή.

Το 402 ο μόνος γιος του Αρκάδιου Θεοδόσιος Β' παίρνει τον τίτλο του Αυγούστου, τότε 2 χρονών. Όταν πεθαίνει ο πατέρας του το 408, την εξουσία ασκεί μαζί με τον praetorian prefect Ανθέμιο. Γενικά, διοικεί έως το 450, στην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Επεκτείνει τα τείχη της Πόλης, τμήμα των οποίων σώζεται:
Ιδρύει το Πανδιδακτήριο στην Κωνσταντινούπολη, εκπαιδευτικό ίδρυμα που μοιάζει με το σημερινό πανεπιστήμιο. Τα μαθήματα διδάσκονταν εξίσου στα ελληνικά και στα λατινικά. Η λειτουργία του ταράχτηκε κατά την περίοδο της Εικονομαχίας και κατά την λατινική κατάληψη της πόλης, όμως, οριστικά, "διακόπηκε" μόνο με την επέλαση των Οθωμανών, οπότε και άλλαξε χέρια. Ο πρόδρομος του σημερινού πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης θεωρείται αυτό που ίδρυσε τότε ο Μοχάμεντ ο Πορθητής στη θέση του Πανδιδακτηρίου.
Επί της βασιλείας του συγκαλούνται η Γ' και Δ' οικουμενικές σύνοδοι που αποσκοπούν να πατάξουν τις αιρέσεις του Ευτυχιανισμού και Νεστοριανισμού.

Γυρνώντας λίγο πίσω, περί τα 414, είχε τιτλοφορηθεί Αυγούστα επίσης η Πουλχερία, κόρη του Θεοδόσιου Β' και αδερφή του Αρκάδιου. Στην πραγματικότητα εκείνη ασκούσε την εξουσία, και δική της πρωτοβουλία ήταν το Πανδιδακτήριο. Παντρεύτηκε τον Μαρκιανό το 450, ώστε η αυτοκρατορία να αποκτήσει αρσενικό αυτοκράτορα, καθώς δεν έγκρινε η ρωμαϊκή γερουσία μια γυναίκα να κυβερνά μόνη. Ο Marcian δεν είχε αυτοκρατορική ή αριστοκρατική καταγωγή όπως οι προκάτοχοι, ωστόσο ήταν Ρωμαίος πολίτης και μέλος της γερουσίας. Η Πουλχερία είχε πάρει πάρει όρκο παρθενίας, και φαίνεται να τον τήρησε, εφόσον μόνη κόρη του Μαρκιανού είναι η Μαρκία Ευφημία, από προηγούμενη γυναίκα --αγνοείται ποια είναι. Το 453 πεθαίνει. O Μαρκιανός διοικεί έως το 457, οπότε τελειώνει η δυναστεία των Θεοδόσιων.

~

Τότε, παίρνει την εξουσία ο Λέων ο Α' ο Θρᾷξ, έως το 474. Αρχίζει η δυναστεία των Λεόντων, που κρατάει μέχρι το 517.

Αναφορά στους Λέοντες:

Λέων Β' ο Μικρός

Φλάβιος Ζήνων 474-475

Φλάβιος Βασιλίσκος 475-476

Αναστάσιος Α' ο Δίκορος

Μια αναφορά στις επόμενες δυναστείες:
Ιουστινιάνεια 517-602
Φωκάς 602-610
Ηράκλεια 610-695
Αναρχία 695-717
Ισαύρων 717-802
Νικηφόρων 802-813
Λέων Ε' ο Αρμένιος 813-820
Αμορίων 820-867

Μακεδόνων 867-1056
Μιχαήλ ΣΤ' 1056-1057
Ισαάκιος Α' Κομνηνού 1057-1059
Δουκών 1059-1081
Κομνηνών 1081-1185
Αγγέλων 1185-1204
1204 = Δ' Σταυροφορία, η Κων/πολη είναι λατινοκρατούμενη έως το 1261
αυτοκράτορες είναι η δυναστεία των Λασκαριδών
Παλαιολόγων 1261-1453