κάτι σε φριστάιλ;
οι γλάροι μου 'παν η θάλασσα με ψάχνει
ζάχαρη άχνη, ο ορίζοντας κέικ φτιάχνει
πορτοκαλορόζ με γλάσο πουπουλένιο
στο πιάτο της ταράτσας μου το σερβίρει σένιο
ζάχαρη άχνη, φυσάει, μπαίνει στο μάτι
θολούρα στο χάρτη, αποβαίνει σκάρτη
τρυπώνω στο όνειρο που δε θυμάμαι βγαίνοντας απ' το κρεβάτι
ντεζαβού σα φρεναπάτη
αντιστρέφω το είμαι και το δεν είμαι και στο που είμαι στρέφω το χρόνο
κι άμα δεν στρώνω σημαίνει δεν κοιμάμαι και πως στα κενά μου τα χώνω
το κρασί μου ποτέ δεν το τελειώνω, και την αμφισημία την επιχρυσώνω
ασόβαρα δε θα μιλούσα μόνο, με τη γραμμική αφήγηση ενίοτε ξενερώνω
αφήνω το γλάρο -όχι αυτόν της αργκώ-
εξάλλου την ακούω όπως ο μπωντλέρ και ο ρεμπώ
είμαι μεθυσμένη εκατό τα εκατό, χαμένη σα θάλασσα
που με βρίσκει να της προσδίδω ρυθμό
No comments:
Post a Comment